Treści powiązane: Piosenka autorska | Katalog piosenek | Plamka słonecznego światła | Album fotografii | Rondo dla Koriażki | Bez melodii | Muzyczne klimaty Tropy | Dusze zabawek
Linki zewnętrzne: Archiwum utworów w wykonaniu Jurija Ustinowa u Iriny Slesariewej (Ирина Слесарева) | Blog „За того парня” | Wiersze i słowa piosenek Jurija Ustinowa na portalu bards.ru | „Niezamietki”: twórczość literacka Jurija Ustinowa na samlib.ru | Archiwum filmów TROPY na YouTube | Obszerne archiwum twórczości na bard.ru | Teksty piosenek na lib.ru
Сауле, Стрелец и Санни за интеллектуальной работой. Нужно было действительно попасть в квартиру Юры, чтобы увидеть, как десятилетние дети изучают таблицы акупунктуры. Камера застает Стрельца в момент напряжённой попытки запомнить песню. О музыкальной библиотеке Туапсе Юра говорит так, в заметке 317:
— Юр, — говорит Янка, — я когда это слушаю… Ну, мне кажется, что в мире нет ничего плохого.
— Конечно, — говорю я. — Это негритянка, скажем — Сара Во́ан, поёт песню своему новорожденному сыну, названному Валентином. Какой ты странный, Валентин, и какой ты прекрасный.
— Это можно слушать в Валентинов день, — догадывается Стрелец.
— Точно! — радуется Янка. — Ну, и в другие дни можно слушать, когда захочется, да, Юр?
Я записал с эфира на катушечный магнитофон ещё одну передачу Дмитрия Савицкого «Сорок девять минут джаза». Ещё мы любим слушать джазовые передачи Игоря Вощинина «Вот вам джаз», Жанны Владимирской, Бориса Алексеева («Эхо Москвы»). Есть у нас и небольшой архив передач Уиллиса Коновера 50-х годов. Есть сотня джазовых дисков на виниле, есть CD и старые записи катушечных магнитофонов.
Мне кажется, что эти кадры были сняты во время того наводнения в Туапсе (в фильме «Дождь»). Ребята, пришедшие за провиантом, застряли в городе.
Камера задерживается на ногах Стрельца, но у нас на Тропе не принято говорить: «Иди мой ноги!» Мы дождёмся вечернего разбора, и Юра спросит, как в заметке 243:
На вечернем разборе после знойного дня вдруг спрашиваю:
– Кто сегодня помоет всем ноги?
– Я!! – хором отвечает Тропа🙂
Tak, u Jury można było spędzić czas pożytecznie i przyjemnie: było dużo książek, dużo płyt z muzyką. No i nie trzeba było od razu myć brudnych nóg 🙂
Kiedy oglądam stare filmy z archiwum Tropy to jedna rzecz na Tropie bardzo mocno mi się nie podoba: uważam, że mali chłopcy nosili stanowczo zbyt ciężkie plecaki, zdecydowanie ponad ich siły. Widać to np. na klipie „Cisza” w 5:00 – 5:20, chłopiec z kijem ledwie trzyma się na nogach a jego plecak jest tak ciężki, że rzuca chłopcem raz w jedną stronę, raz w drugą. Kręgosłup 12-latka to ciągle jeszcze bardziej chrząstka niż kość i długotrwałe przeciążenie na pewno nie pozostaje bez wpływu na jego stan. Te drobne urazy mogą dać o sobie znać dopiero za 20-30 lat i wtedy staną się naprawdę uciążliwe. Na wielu filmach widać, że sam Jura pod koniec lat 90. miał olbrzymie problemy z kręgosłupem. W dużej mierze to zapewne skutek przeciążenia kręgosłupa podczas górskich wypraw. Zachowanie zdrowia powinno być priorytetem, tym bardziej, że chłopcy, którzy trafiali na Tropę często już mieli duże problemy ze zdrowiem. Na wielu twarzach widać symptomy przewlekłych procesów zapalnych toczących się w organizmie (można się domyślać, że chłopcy ci pochodzą gdzieś z głębi Rosji, gdzie powszechny jest duży niedobór witaminy D3). Ciężar plecaka powinien być dopasowany do możliwości fizycznych chłopca i dobierany indywidualnie
Ciekawe, gdzie był nakręcony klip „Rozpalanie w kominku”. Czyżby to było wnętrze „żółtego domku” w Moskwie?
Jeśli chodzi o zdrowie dzieci, Sunny w filmie jest smutnym przykładem. W filmie Schronienie Szóstki jego skrajne wychudzenie widać wyraźniej podczas rozgrzewki przed schroniskiem. Na początku koncertu z lat 80., który znajduje się na twoim blogu, Oleg Zamowski przytacza słowa Jury:
„Jest organizatorem wyjątkowego obozu górskiego na Kaukazie, w pobliżu Tuapse. Kiedy go sobie wyobrażałem, ten obóz, który gromadzi dzieci z domów dziecka z całego Związku, miałem przed oczami idylliczny obraz: dzieci w namiotach nad morzem, kąpiele, zabawy, wędrówki… Ale gdy zadałem mu pytanie, spodziewając się właśnie takiej wizji, odpowiedział mi:
Najpierw leczymy dzieci z grzybic, wszy i innych pasożytów. Potem je myjemy, ubieramy. I dopiero wtedy zaczynamy pracę.”
W kilku notatkach Jura porusza temat plecaków. Umiejętność pakowania plecaka była częścią szkolenia. Najcięższe przedmioty nosili dorośli lub najstarsi chłopcy, ale zdarzał się nadgorliwość — i było to widoczne w marszu. Wtedy, jak pisze Jura w notatce 305:
„Ci, którzy się przeładowali — bo każdy sam przygotowywał swój plecak i wybierał rzeczy — czasem byli na chwilę czymś zajęci podczas postoju. Po powrocie odkrywali, że ich plecak stał się lżejszy. Wszyscy się uśmiechali i wzruszali ramionami.
W najgorszym razie, na pytanie ‘Kto to zrobił?!’, odpowiadano po prostu: ‘My.’”
Jak widać na filmach, Jura nie nosił już plecaków w latach 90. Po tragicznym wypadku w sierpniu 1991 roku, liczne złamania pozostawiły po sobie trwałe ślady. W niektórych nagraniach z wędrówek widać, że ma obandażowany cały tors i okolice lędźwiowe.
Film „Rozpalić ogień…” jest dla mnie zagadką, bo bardzo różni się od wszystkich pozostałych. Został sfilmowany pod światło, chłopiec jest odwrócony tyłem, a Jura ledwo widoczny. Zastanawiałem się nawet, czy to naprawdę on, ale głos wydaje się mieć jego intonację. I nie mam pojęcia, czym może być „Żółty Domek”.
>> Zastanawiałem się nawet, czy to naprawdę on, ale głos wydaje się mieć jego intonację. I nie mam pojęcia, czym może być „Żółty Domek”.
Film dostałem bezpośrednio od Jury, 2-3 lata przed jego śmiercią na covid, więc co do autentyczności filmu nie mam wątpliwości (rozdzielczość oryginału jak zwykle jest bardzo niska). Nazwa „żółty domek” pojawia się w internecie jako jedno z miejsc zamieszkania Jury w Moskwie po 2004 roku. Zdaje się, że po 2004 Jura mieszkał przez jakiś czas też w Samarze, gdzie przechodził operację nerek, więc to wideo może pochodzić także z Samary.
Istnienie Jury po 2004 roku to kolejna zagadka. Jak mógł tak długo umykać wszelkim poszukiwaniom, w tym policyjnym państwie, jakim Rosja zawsze była?
Zazdroszczę ci, że miałeś okazję z nim korespondować, nawet jeśli to było po to, by się spierać. W jednej z twoich odpowiedzi wspominałeś o waszej kontrowersji na temat altruizmu i nieuniknionego wybierania określonego profilu dzieci na Szlak.
Żałuję, że odkryłem kanał na Telegramie dopiero po jego śmierci: miałem do niego z dziesięć pytań 🙂