Jurij Ustinow: piosenka autorska

Когда рассвет за окнами встает,
Когда луна и солнце – пополам,
Неважно, кто кого перепоет,
А нужно, чтоб мелодия была.
Неважно, кто кого перепоет.

Все жду, ищу, смотрю… А что ж я сам?
Гитара засыпает на груди.
Редеют гладкоствольные леса,
А песен кучерявых – пруд пруди.
Редеют гладкоствольные леса.

На дне озерном – тихие ключи.
Их не увидишь, сколько ни смотри.
Неважно, кто кого перекричит,
Важней понять, откуда взялся крик.
Неважно, кто кого перекричит.

Опять придет шуршание стрекоз
И утоленье нежности в ручьях.
И солнце отвечает на вопрос
И терпеливо дремлет на плечах.
И солнце отвечает на вопрос.

Июнь 1978

Gdy za oknami wstaje świt,
Gdy księżyc i słońce – pół na pół,
Nieważne, kto głośniej zaśpiewa,
Ważne, żeby była melodia.
Nieważne, kto głośniej zaśpiewa.

Ciągle czekam, szukam, patrzę… Czyżbym był sam?
Gitara zasypia na piersiach.
Rzedną lasy o gładkich pniach,
A kędzierzawych piosenek – ani za grosz.
Rzedną lasy o gładkich pniach.

Na dnie jeziora – ciche klucze.
Nie zobaczysz ich, ile byś nie patrzył.
Nieważne, kto kogo przekrzyczy,
Ważniejsze to zrozumieć, skąd wziął się ten krzyk.
Nieważne, kto kogo przekrzyczy.

I znowu przyjdzie szelest ważek,
I zaspokojenie czułości w strumieniach.
I słońce odpowiada na pytanie,
I cierpliwie drzemie na ramionach.
I słońce odpowiada na pytanie.

Czerwiec 1978