Jurij Ustinow: „Dusze zabawek”

Jurij Ustinow, Dusze zabawek / Przygotowanie do zimy (Юрий Устинов, Обучение зиме); polskie napisy

Zdjęcia użyte w klipie pochodzą z Iraku i Syrii. Po napaści Stanów Zjednoczonych na Irak w 2003 roku cały region został zdestabilizowany na dekady. Szacuje się, że w czasie okupacji Iraku przez USA, w wyniku przelewających się przez kraj kolejnych fal terroru zginęło co najmniej 800 tys. Irakijczyków. Niektóre szacunki mówią nawet o 1,5 miliona ofiar. Znaczną ich część stanowiły dzieci (The Children of Iraq: “Was the Price Worth It?”). Naukowe czasopismo medyczne „Lancet” w 2004 roku podawało, że liczba ofiar w wieku poniżej 15 lat może stanowić nawet 46% ogółu. Nie mniej irackich dzieci w wyniku działań wojennych zostało kalekami – fizycznymi i psychicznymi. Około miliona irackich dzieci zostało sierotami lub półsierotami. Kilka milionów trafiło na ulice lub było zmuszonych do emigracji. Amerykańska okupacja Iraku na dekady zdestabilizowała cały region. Stała się zapalnikiem wojny domowej w Syrii, która trwa do dziś. Liczba ofiar działań wojennych w Syrii szacowana jest na co najmniej 600 tysięcy. Podobnie jak w przypadku Iraku, znaczny odsetek zabitych stanowią dzieci. Zdecydowana większość ludzi, którzy stracili życie w Iraku, Syrii i Afganistanie, okupowanym przez 20 lat przez USA, nie miała nic wspólnego ani z Al-Kaidą, ani z atakiem na WTC, ani z reżimami rządzącymi tymi krajami. Spośród 19 terrorystów, którzy wzięli udział w ataku na WTC 15 pochodziło z Arabii Saudyjskiej, zamordystycznej monarchii i bliskiego sojusznika USA, 1 z Libanu, 1 z Egiptu i 1 ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Wśród terrorystów nie było nikogo z Iraku, Syrii czy Afganistanu. Oskarżenia Iraku o posiadanie broni masowej zagłady także okazały się wyssane z palca.

Jesteśmy duszami zabawek,
porzuconymi kiedyś przez was.

Bardzo was kochamy.

Kiedy nadchodzi zima
grzejemy po nocach poduszki.

Lulamy wasze łóżeczka,
nie chodzimy do cudzych domów.
Nie chodzimy do cudzych domów.

I wiemy poprzez czasu lód, że wszyscy
jak dawniej jesteście dziećmi.

Chodźcie płakać za latem, w noc
pogrążoną w śnieżnej zamieci.
W noc pogrążoną w śnieżnej zamieci.

Niech wszystko zacznie się od początku.

Znów jesteśmy przyjacielem i przyjaciółką.
Znów jesteśmy Nataszką i Andrzejkiem.

Jesteśmy wiarą, nadzieją, miłością.
Jesteśmy wiarą, nadzieją…

Jesteśmy duszami porzuconych
przez was zabawek…

Jurij Ustinow