Jurij Ustinow: piosenka autorska

Dulcynea

Słowa Iwan Bursow (Иван Терентьевич Бурсов)

Jurij Ustinow: Dulcynea

Безголосого счастья ценнее
Скрип седла на кошлатом коне.
Дульцинея моя, Дульцинея,
Вспоминай иногда обо мне!

Конь, споткнувшись, упал на равнине,
Ночь прорезал совиный крик.
Вспышкой молнии, синей-синей,
Ослепило глаза на миг.

Осторожный всегда уцелеет,
Если даже полмира в огне.
Дульцинея моя, Дульцинея,
Вспоминай иногда обо мне!

Там, где травы согнулись под теменью,
Неудобно лежать за бугром,
Зацепившись в заржавленном стремени
Остроносым, как клюв, сапогом.

Если губы горчат, цепенея,
Что доверить земной тишине?
Дульцинея моя, Дульцинея,
Вспоминай иногда обо мне!

1969

Cenniejsze niż nieme szczęście
Skrzypienie siodła na kudłatym koniu
Dulcyneo moja, Dulcyneo,
Wspomnij czasem mnie!

Koń, potknąwszy się, upadł na równinie,
Noc przeciął sowy krzyk.
Światło błyskawicy, ciemnobłękitnej-ciemnobłękitnej,
Oślepiło na chwilę oczy.

Ostrożny zawsze ocaleje,
Nawet, gdy pół świata w ogniu.
Dulcyneo moja, Dulcyneo,
Wspomnij czasem mnie!

Tam, gdzie trawy ugięły się pod ciemnością,
Niewygodnie leżeć za wzgórzem,
Zaczepiwszy się w zardzewiałym strzemieniu
Ostronosym, jak dziób, butem.

Jeśli wargi gorzkną, drętwiejąc,
Co powierzyć ziemskiej ciszy?
Dulcyneo moja, Dulcyneo,
Wspomnij czasem mnie!

1969

*Dulcynea z Toboso – fikcyjna postać z powieści Miguela de Cervantesa Don Kichot. Dama serca Don Kichota z Manczy, obiekt jego urojonego, platonicznego uczucia. W rzeczywistości nazywała się Aldonza Lorenzo i była piękną wieśniaczką z Toboso. Imię Dulcynea nadał jej Don Kichot, kiedy obrał ją na damę swego serca. (Wikipedia)

Do listy piosenek

Do góry