Jurij Ustinow: piosenka autorska

А потом светлячки открыли огонь по ночи.
И было нетрудно, и ночь проходила мимо.
И падал в костер мотылек, будто время просрочил,
И стало казаться – всего только месяц минул.

Большие дожди в огромаднейший дождь собрались,
Большие тревоги в одну уложились ноту,
И тыщи непройденных троп по земле разбежались,
Когда светлячки открыли огонь по ночи.

Спи, мой рюкзак: не каждая ночь такая.
Выбиты стекла во всех домах стародавних.
Мне в полудреме оранжевый путь сверкает,
Снова цепочка следов между городами.
Мне в полудреме оранжевый путь сверкает,
Снова цепочка следов между городами.

Июнь 1974

A potem świetliki roznieciły ogień nocą.
I nie było to trudne, i noc przechodziła obok.
I wpadał w ognisko motylek, jakby porę przeoczył,
I zdało się – jakby dopiero miesiąc minął.

Wielkie deszcze w ogromny deszcz się zebrały,
Wielkie strachy złożyły się w jedną nutę,
I tysiące nieprzebytych ścieżek po ziemi się rozbiegły,
Kiedy świetliki roznieciły ogień nocą.

Śpij, mój plecaku: nie każda noc jest taka.
Wybite okna we wszystkich starodawnych domach.
W półśnie pomarańczowa droga mi przebłyskuje,
Znowu łańcuszek śladów pomiędzy miastami.
W półśnie pomarańczowa droga mi przebłyskuje,
Znowu łańcuszek śladów pomiędzy miastami.

Czerwiec 1974